Z głębokim żalem przyjęliśmy wiadomość,

że 19 kwietnia 2021 zmarła

Profesor dr hab. Regina Pawłowska

ceniona językoznawczyni i  dydaktyk,

związana z Wydziałem Filologicznym Uniwersytetu Gdańskiego

od początku istnienia naszej uczelni.

Jak sama kiedyś napisała: „…Pan Bóg obdarował mnie życiem trudnym w ciężkich czasach bolszewizmu, wojny, przemieszczeń się życiowych na duże odległości, ale jednocześnie – życiem niezwykłym, pięknym i ciekawym”.

Urodziła się 22 września 1935 roku w Mohylewie nad Dnieprem, na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej. Pochodziła, co wielokrotnie podkreślała, z wielonarodowej i wielowyznaniowej rodziny, gdzie wyrastała we wzajemnym poszanowaniu katolicyzmu, prawosławia i protestantyzmu. W 1945 roku jako repatriantka z Wilna przyjechała z rodziną do Gdańska. Tutaj w 1957 roku ukończyła polonistykę w ówczesnej Wyższej Szkole Pedagogicznej  i zaraz po studiach rozpoczęła pracę w Katedrze Języka Polskiego, a następnie w Katedrze Metodyki Nauczania Języka Polskiego.

W 2007 roku obchodziła pięćdziesięciolecie pracy badawczej, co czyniło Ją najdłużej pracującym profesorem na gdańskiej polonistyce. Choć od studentów wymagała wiele, była znakomitym dydaktykiem, znawcą problemów edukacyjnych, mistrzem dla kolejnych pokoleń nauczycieli. Pozostawiła po sobie zarówno liczne prace naukowe, jak i wspomnienia, w których – jako świadek historii – opisywała koleje życia swojej rodziny. Była autorką książek: Z dziejów języka polskiego w Gdańsku. Stan wiedzy o polszczyźnie XVII wieku (1970; pod nazwiskiem Regina Jefimow), Fonetyka języka polskiego nauczanego w Gdańsku w XVII wieku (1979), Lingwistyczna teoria nauki czytania (1992), Metodyka ćwiczeń w czytaniu (2002) i O porozumieniu językowym w nauce i szkole (2005), Na drogach życia (2014).

Dokonania Pani Profesor znalazły odzwierciedlenie w przyznanych Jej odznaczeniach: w 1999 roku została uhonorowana Medalem Księcia Mściwoja II za zasługi dla Gdańska, dla jego historii i współczesnego szkolnictwa, a w roku 2012 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za oddanie dla sprawy przemian demokratycznych w kraju oraz za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej. Zawsze oddana ludziom, wierna swoim zasadom, stojąca na straży godności człowieka, niemal do śmierci pragnęła przekazywać wiedzę i kształtować postawy moralne i etyczne.

Jeden z ulubionych wierszy Pani Profesor „Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej”, dotyczący poświęcenia się dla innych, zawiera frazę:

A chciała kupić

bilet,

wyjechać na krótko,

napisać list,

okno otworzyć po burzy,

wydeptać ścieżkę w lesie,

nadziwić się mrówkom,

zobaczyć jak od wiatru

jezioro się mruży.

Podobnie jak bohaterka tego wiersza, Pani Profesor miała jeszcze dużo planów, czuła się nie do końca spełniona, żałowała, że nie wszystko udało jej się zrealizować. Tym bardziej jako Jej uczniowie jesteśmy winni podjęcia badań, którym poświęciła całe życie. A przeżywając stratę, jaka dotknęła całe nasze środowisko, powtórzmy znowu za Szymborską, bliską sercu Pani Profesor poetką:

Ktoś tutaj był i był

a potem nagle zniknął

i uporczywie go nie ma.

Cześć Jej pamięci

oddają

Rektor, Senat

oraz Społeczność Akademicka

Uniwersytetu Gdańskiego